domingo, 5 de noviembre de 2017

Lela



Están as nubes chorando
por un amor que morreu.
Están as rúas molladas
de tanto como choveu.

Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro,
quero mirarme
nas meniñas dos teus ollos.

Non me deixes
e ten compasión de min.
Sen ti non podo,
sen ti non podo vivir.


Dáme alento cas túas palabras,
dáme celme do teu corazón,
dáme lume cas túas miradas,
dáme vida co teu doce amor.

Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro,
quero mirarme
nas meniñas dos teus ollos.

Non me deixes
e ten compasión de min.
Sen ti non podo,
sen ti non podo vivir.


Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao
(Os vellos non deben de namorarse, 1953)


Versión al castellano de Un poema cada día

Están las nubes llorando
por un amor que murió.
Están las calles mojadas
de tanto como llovió.

Lela, Lela,
Leliña por quien yo muero,
quiero mirarme
en las pupilas de tus ojos.

No me dejes
y ten compasión de mí.
Sin ti no puedo,
sin ti no puedo vivir.

Dame aliento con tus palabras,
dame esencia de  tu corazón,
dame fuego con tus miradas,
dame vida con tu dulce amor.

Lela, Lela,
Leliña por quien yo muero,
quiero mirarme
en las pupilas de tus ojos.

No me dejes
y ten compasión de mí.
Sin ti no puedo,
sin ti no puedo vivir.

(Los viejos no deben enamorarse, 1953)

Esta canción aparece en la escena II del acto I de la obra teatral Os vellos non deben de namorarse, de Castelao, que se estrenó en Buenos Aires en 1941, aunque no se publicó hasta 1953.

En el vídeo podemos escucharla interpretada por Dulce Pontes y Carlos Núñez, que realizaron, en 1996, una preciosa versión de este clásico de la canción popular gallega.

1 comentario:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...